شبی كه سند افتخار علی(ع) بر تارك تاریخ شد
علم عدل: «هجرت» در تاریخ، قانونی همیشگی بشمار آمده و برای همه مكان ها بكار رفته است؛
بدین صورت كه هرگاه در جایی، آزادی بطور كامل سلب شود و ماندن در آن جا نتیجه ای جز زبونی و ترك وظایف الهی نداشته باشد، وظیفه خداپرستان چنین بوده است كه به مكان هایی هجرت كنند كه در آنها، آزادانه به انجام آیین خویش بپردازند. هجرت های پیامبران
مسئله «هجرت» تنها به آیین اسلام اختصاص ندارد. قبل از اسلام نیز «هجرت» وجود داشته است كه از مشهورترین و مهم ترین آنها، می توان به «هجرت اصحاب كهف»، گروهی از جوان مردان موحّد، آن هم از طبقه درباریان اشاره نمود كه برای نجات خویش و یافتن محیطی آماده برای یكتاپرستی، تصمیم به هجرت گرفتنند.
در بین پیامبران پیشین نیز هجرت مطرح بوده است. همچون هجرت های مشهور پیامبران، هجرت حضرت ابراهیم( ع) است كه در قرآن كریم به آن اشاره شده است. هجرت های دیگری در اقوام و ملل و آیین های جهان، وجود داشته است كه با دست زدن به این حركت، زمینه رشد و آسایش و گسترش خودرا فراهم ساخته اند. هجرت نخست
اولین هجرتی كه در اسلام صورت گرفت، هجرت گروهی از مسلمانان، از زن و مرد، به سرزمین حبشه در سال های اولین دعوت عمومی پیامبر ص (در سال پنجم بعثت) بود. آنان برای رهایی از چنگال مشركان قریش و به جا آوردن وظایف دینی خود، به دستور پیامبر(ص) و فرار از آزار و اذیًت آنان، مكّه را به قصد حبشه ترك نمودند و از این پس بود كه توانستند در آن جا در آرامش زندگی كرده و به خودسازی و تكالیف خویش بپردازند. این هجرت، به نام «هجرت نخست» مشهور است.
هنگامی كه قریش با آزار و تحت فشار قرار دادن مسلمانان و مجبور ساختن آنان بر دست برداشتن از اسلام و دلسرد كردن آنها از یاری پیامبر(ص)، ناامید گردید و در مقابل این فشارها نیز رسول خدا (ص) به یاران خود فرمان هجرت به مدینه را داد. مسلمانان نیز در چند نوبت، به صورت گروه های اندك و پنهانی و دور از دیدگان قریش، رهسپار مدینه شدند. ترس كفار از هجرت
كفًار قریش كه از هجرت مسلمانان و سپس هجرت رسول خدا(ص) هراس داشتند، برای پیش گیری از حركت پیامبر(ص) در دارالندوه گرد آمدند تا در این زمینه تصمیم بگیرند. دار الندوه یا مجلس كهنسالان و بزرگان مكًه، مكانی بود كه از طرف قصی بن كلاب، نیای والای پیامبر(ص) بعد از سیادت و فرمانروایی بر تمام قبایل مكًه و پیرامون آن، در كنار مسجد الحرام برای مشورت در اداره كارها و حل مشكلات بنا كرد. بعد از وی نیز بزرگان مكه برای مشورت در كارهای مهم خود در آن اجتماع می كردند. در (دارالندوه ) افراد زیر چهل سال، حق شركت و رای دادن را نداشتند. كفًار قریش در این هنگام كه از گسترش آیین اسلام و گردهمایی آنان در مكانی خارج از مكًه وحشت داشته و بیم از دست دادن آقایی و سیادت و بزرگی خودرا در بین قبائل جزیرة العرب داشتند، در دار الندوه گردآمده و به مشورت و رایزنی برای خاموش كردن نطفه اسلام برآمدند!
در این نشست خاندان هایی نظیر بنی عبد شمس، نوفل، عبدالدار، جمح، سهم، اسد، مخزوم و سایر خاندان های مهم مكه حضور داشتند، اما دو خاندان تهام و بنی هاشم به آن دعوت نشده بودند. به این علت كه این دو خاندان از حامیان اصلی حضرت محمد(ص) در مكه به شمار می رفتند و حضور آنها در این نشست خوشایند مخالفان پیامبر نبود. تصمیمی در یك جلسه تاریخی
در این نشست تاریخی، نظرات گوناگونی از طرف حاضران ارائه شد و درانتها پیشنهاد ابو جهل از همه پیشی گرفت. وی عنوان نمود كه قریش از هر قبیله، جوانی دلیر انتخاب نماید و شبانه، هنگامی كه پیامبر(ص) در خانه اش خوابیده است، بر او حمله كنند و دسته جمعی او را در خانه اش بكشند؛ برای اینكه در این صورت، خون او در بین همه قبایل پراكنده می شود و بنی هاشم نمی توانند با همه طوایف قریش بجنگند و ناچار به گرفتن دیه می شوند و در این صورت است كه دیه او پرداخت می گردد!
افراد از قبائل چهل گانه، تعیین و تاریخ حمله وكشتن پیامبر(ص) در شب اول ماه ربیع الاول سال چهاردهم از بعثت كه همانا از این پس به سال نخست هجری، مشهور شد، از طرف كفار مكًه تنظیم شد.
شب آن ماموریت تاریخی
در این هنگام بود كه جبرئیل از طرف پروردگار، مأمور اطلاع رسانی به پیامبر(ص) شد. در لیله المبیت قبل از آن كه قاتلان پیامبر(ص) به سمت خانه ی او روان شوند و دستور قتل پیامبر را اجرا كنند، ایشان حضرت علی (ع) را فرا خواند و ماجرا را با او در بین گذاشت. از آنجائیكه مقرر شده بود پیامبر(ص) از مكه به مدینه (كه در آن زمان یثرب نامیده می شد) هجرت كند، حضرت علی (ع) در بستر او خوابید تا كسی به نبود پیامبر اسلام در خانه تردید نبرد. چونكه در غیر این صورت سران قریش خروجی های شهر مكه را زیر نظر می گرفتند و ممكن بود برنامه هجرت پنهانی ایشان به مدینه، شكست بخورد. بدین سان پیامبر اسلام قبل از رسیدن قاتلان از خانه خارج شد و مكه را به قصد مدینه ترك كرد. روایت خروج پنهانی حضرت محمد (ص) از شهر مكه بدون آن كه ماموران قتل او از جریان با خبر شوند، در قرآن بدین سان آمده است: «وَ جَعَلنا من بَینِ اَیدیهِم سدًا و من خَلفهُم سدًا فَاَغشیناهُم فهم لایُبصرون» به این معنا كه «و (ما) فرا روی آنها یك سدًو پشت سر آنها نیز سدًی نهاده و پرده ای بر (دیدگان) آنها فرو گسترده ایم. در نتیجه نمی توانند ببینند.» جزئیاتی از ماجرای آن شب
پیامبر(ص) كه تصمیم به حركت و هجرت به مدینه را گرفته بودند، در شب رخداد و حمله كفًار، به حضرت علی(ع) فرمودند « كه قریش قصد دارند امشب مرا به قتل برسانند، آیا تو در جای من می خوابی تا من به غار ثور بروم؟" علی(ع) عرض نمود: "در این صورت شما سالم می مانید؟" پیامبر ص فرمود: "آری." علی(ع) تبسمی كرد و سجدهٔ شكر بجای آورد، وقتی كه سر از سجده برداشت عرض كرد: "آنچه را كه مأمور شده ای انجام ده كه چشم، گوش و قلبم فدای تو باد! به هر چه می خواهی فرمانم بده كه همانند دستیار شما هستم، همان گونه كه مقصود شماست در آن وارد می شوم و موفقیتم تنها از ناحیه خداست."سپس پیامبر ص، علی(ع) را در آغوش گرفت و هر دو گریه كردند و از هم جدا شدند.
مشركان از شروع شب، خانه رسول خدا ص را محاصره كردند و قرار بود حمله در نیمه شب صورت گیرد، اما ابولهب اظهار داشت: در این وقت، زنان و فرزندان در داخل خانه هستند و بعدها عرب دربارهٔ ما می گویند حرمت فرزندان عموی خود را شكستند.
علی درهای خانه را بست و آنان با سنگ بر علی كه در بستر خوابیده بود، می زدند تا مطمئن شوند كسی در بستر خوابیده است. البته شك نداشتند كه وی رسول خداست و پگاهان كه با شمشیرهای برهنه به خانه هجوم بردند، وقتی علی(ع) را در بستر پیامبر(ص) مشاهده نمودند، گفتند: محمد كجاست؟ علی(ع) فرمود: «مگر او را به من سپرده بودید كه از من می خواهید؟ كاری كردید كه او ناچار شد خانه را ترك كند.»
در این هنگام به سمت علی(ع) یورش بردند و او را آزردند و سپس از خانه بیرون كشیدند و كتك زدند و ساعتی هم در مسجدالحرام زندانی كرده و تا سر حد مرگ زدند و سپس آزادش كردند. آنگاه در جهت مدینه به تعقیب محمد(ص) پرداختند.
منبع: علم عدل
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب